donderdag 5 oktober

Helaas, de Las Vegas-tijd is weer voorbij. Hoewel, we starten rustig. Om 9 uur liggen we weer in het zwembad. Lekker ontspannen voordat we 260 km moeten rijden. Het is toch een beetje alsof de vakantie er op zit, omdat we nu moeten zorgen dat we op tijd in Phoenix aankomen. Zaterdag om 10.40 uur zal ons vliegtuig vertrekken; mét óf zónder ons. Na het zwemmen volgen we de inmiddels ‘gestandaardiseerde procedure’: douchen, opruimen, kastdeuren vast, google-maps openen, vertrekken. Eerste stop: de restrooms van de camping. Omdat Annelijn de juiste kaarten had gedownload rijden we ook nu zonder gps foutloos en vlot de stad uit. Behalve dat het heel erg gezellig is met Jan Jurre en Annelijn erbij, is het ook heel gemakkelijk. Zij zijn toch handiger met de technische mogelijkheden van nu. Het is haast onvoorstelbaar hoe snel we de drukte van Las Vegas achter ons hebben gelaten. Na een half uur al rijden we bijna alleen op de highway over een rechte lijn door de woestijn. Weliswaar geen grote zandvlaktes, maar licht glooiend terrein (soms beige/bruin, soms rood, soms grijs/zwart) met hier en daar een lage struik en in de verte bergen. Daar moeten we dan door en overheen. Maar de campper heeft nergens moeite mee. Op cruise control wordt bij stijgen of dalen alles automatisch geregeld. En wij houden de snelheid constant.
De weg is rustig dus en we hebben weinig zijwind, dus tijd om het stuur over te dragen. Annelijn wil wel rijden. Op de kaart 1 (bijna) rechte zwarte lijn op de wegenkaart, dus geen probleem. Maar na en half uur rijden gaan we de grens de grens van Nevada met Calafornië over en betekent dat de brede vierbaansweg overgaat in een matige tweebaanweg met naast de weg direct grind. Maar na anderhalf uur kwamen we weer op een bredere weg uit. Precies bij een spoorlijn waar diverse goederentreinen elkaar passeerden; genieten dus voor de bijrijder. Na de lunchstop rijdt Annet verder over goede wegen naar Havasu Lake. Omdat we wat laat waren met plannen van een overnachtingsplaats gaan we op goed geluk naar “Havasu Lake State Park Campground”. Onze eerste overnachting was ook in een State Park en dat was een schot in de roos. We arriveren mooi op tijd (3 pm) en we hadden geluk: er was nog plek. En wat voor één. We staan weer midden in de natuur met uitzicht op het meer. Jan Jurre en Annelijn wandelen in 32 gr C. naar een winkelcentrum en komen langs de plek waar Havasu Lake City bekend om is geworden: de London Bridge! Toen deze in London werd afgebroken en nieuw gebouwd werd, werd de oude brug steen voor steen naar Havasu Lake vervoerd om daar weer opgebouwd te worden. Er zijn diverse Engelse gebouwen naast gebouwd. Annelijn en Jan Jurre maken een afspraak om morgenochtend (eindelijk) een jetski te huren. Op de terugweg sjouwt Jan Jurre 4 flinke houtblokken mee om op de laatste avond ons eerste kampvuur te maken. Het was er niet eerder van gekomen: geen hout, geen open plek, te droog, teveel bomen, teveel wind, te laat. Na het avondeten gaat het vuur aan; het is dan half 8. Om half 10 is het bedtijd.