vrijdag 6 oktober

Jan Jurre en Annelijn hebben gisteravond alvast hun koffer ingepakt. Na het ontbijt vertrekken we naar de Londonbridge, waar de jetski's worden verhuurd. We zijn er precies bij openingstijd: 9 uur. Maar helaas, het waait te hard en de verhuurder raadt af om te huren: het wordt een gevecht tegen de wind en ze zullen waarschijnlijk gefrustreerd terug komen. Duidelijke taal: niet doen dus. Na een gezellig kletspraatje en een rondje door ‘London’ rijden we met de camper naar Phoenix, een rit van 320 km. Een goede weg met zelfs 150 km highway. Na 2 uur rijden is het tijd voor een chauffeurswissel. Net op dat moment is de highway afgesloten door een ongeval verderop. Jan Jurre neemt het stuur over en rijdt over binnenwegen om 70 km. verderop weer op de highway uit te komen. Het laatste stuk rijd ik weer; het begint druk te worden op de 6- tot 10-baanswegen rond Phoenix. Met 45 minuten vertraging komen we om kwart voor 4 aan bij ons motel, vlakbij het vliegveld. In 20 minuten tijd halen we alle (losse) spullen uit de camper en maken we de binnenkant voor het oog schoon; dat doet het altijd goed bij het inleveren. Jan Jurre en ik rijden een half uur door naar het verhuurbedrijf en leveren de camper in. En inderdaad, het inleveren is een fluitje van een cent. We zijn binnen de gekochte 1500 miles gebleven: we hebben 1390 miles met de camper gereden. Alle borg teruggekregen. Jan Jurre regelt de taxi via zijn Uber-app. Wat een uitkomst. Ik zou het als reguliere taxichauffeur niet moeten zeggen, maar wat een uitkomst! Binnen 4 minuten stond de taxi voor ons. Bij terugkomst moesten we alle losse spullen weer een plek geven in de koffers. Het lukte, we hielden zelfs ruimte over. We gingen ‘uiteten’ bij “Jack in the box”; een goed alternatief voor McDonalds.

(... met dank aan 4 uur vertraging in Chcago ...)